Poniżej prezentujemy zgłoszenie w kategorii ATRAKCJE TURYSTYCZNO – KULTUROWE, w konkursie
„Najlepszy produkt Turystycznej Podkowy 2024”
ŚCIEŻKI PIESZO – ROWEROWE NAD ZATOKĄ ZAKLICZYŃSKĄ
Gmina Siepraw, ul. Kawęciny 30, 32-447 Siepraw
Ścieżki pieszo – rowerowe nad Zatoką Zakliczyńską. Inwestycja oddana do użytku w 2022 r. Prowadzi wzdłuż linii brzegowej Zbiornika Dobczyckiego na trasie Gmina Siepraw w Zakliczynie i Czechówce. Przy ścieżkach zlokalizowany jest pojemny parking, trzy przystanki turystyczne – w tym jeden punkt widokowy, plac zabaw oraz siłownia zewnętrzna. Tablice informacyjne opisują bogactwo przyrodnicze i kulturowe w pobliżu ścieżek.
Łączna długość odcinków tras wynosi 9 410 m, w tym:
- Trasa w ruchu ogólnym 3 547 m
- Trasy rowerowe lub pieszo – rowerowe 4 991 m
- Trasy piesze 872 m.
Na ścieżkach pieszo – rowerowych obowiązuje regulamin uchwalony przez Radę Gminy Siepraw.
Sanktuarium bł. Anieli Salawy w Sieprawiu
Sanktuarium bł. Anieli Salawy jest miejscem szczególnym dla mieszkańców Sieprawia. Tu błogosławiona Aniela Salawa cieszy się wielką czcią mieszkańców Sieprawia i innych Pielgrzymów. Nawiedzają oni relikwie swojej Rodaczki, aby szukać pomocy w doświadczeniach, utrapieniach
i chorobach. Błogosławiona Aniela Salawa, najmłodsza z dziesięciorga dzieci Bartłomieja i Ewy Salawów, urodziła się 9 września 1881 roku. Wielodzietna rodzina, mimo posiadania gospodarstwa i zarobków z kowalstwa, prowadziła życie bardzo skromne, często na granicy skrajnego ubóstwa. Nigdy jednak nie zabrakło im wiary i pobożności. Rodzinnym zwyczajem było wspólne śpiewanie pieśni religijnych, czytanie nabożnych książek, uczestnictwo w modlitwach i nabożeństwach.
Narastające zubożenie wsi galicyjskich, w tym i Sieprawia, spowodowało, że Aniela mogła odebrać tylko najbardziej podstawowe wykształcenie. Uczęszczając do szkoły przez dwa lata nauczyła się czytać i pisać, cały czas pomagając rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa. Gdy ukończyła 16 lat, rodzice postanowili wydać ją za mąż. Anielka jednak sprzeciwiła się ich zamiarom, w czym poparły ją starsze siostry, pracujące w Krakowie jako służące. Sprowadziły one Anielę do Krakowa i, aby zapewnić jej źródło utrzymania wyszukały jej pracę. Dlatego od późnej jesieni roku 1897, przez dwadzieścia lat Aniela Salawa pracowała w Krakowie jako służąca, w różnych miejscach i u różnych rodzin. Ciężka praca nie odrywała jej myśli od religii i wiary. W wieku osiemnastu lat złożyła śluby czystości, starała się również jak najczęściej uczestniczyć w Mszy św., przynosiła do kościoła kwiaty i haftowane przez siebie obrusy. Przez jakiś czas Aniela nosiła się również z zamiarem wstąpienia do któregoś z klauzurowych klasztorów, jednak z powodu słabego zdrowia i braku wymaganego posagu odmówiono jej przyjęcia.
Przyszła błogosławiona upodobała sobie zwłaszcza dwa kościoły: oo. Redemptorystów oraz oo. Franciszkanów. Zapisała się również w 1900 roku do założonego rok wcześniej Stowarzyszenia Sług Katolickich im. św. Zyty, patronki służących. Stowarzyszenie mieszczące się przy ul. Mikołajskiej 30 posiadał schronisko dla bezdomnych dziewcząt, kuchnię, szpitalik i bibliotekę. Przynależność do Stowarzyszenia, zwanego Zytkami, zastępowała Anieli wcześnie utracony dom rodzinny oraz rekompensowała brak własnego ogniska domowego.
Począwszy od 1903 roku Aniela Salawa przystępowała codziennie do Komunii Świętej. 15 maja 1912 roku rozpoczęła nowicjat Trzeciego Zakonu św. Franciszka, zaś 6 sierpnia 1913 roku złożyła przysięgę tercjarską.
Po wybuchu I wojny Aniela zaczęła posługiwać rannym żołnierzom, odwiedzając ich w lazaretach, przynosząc jedzenie i dobre słowo. Dzieliła się też swoimi skromnymi racjami żywnościowymi z najbiedniejszymi mieszkańcami miasta. Wytężona praca i mizerne odżywianie podkopały niezbyt silne zdrowie Anieli. Nasiliły się jej poprzednie dolegliwości, zachorowała też na żołądek i stwardnienie rozsiane. Ponieważ wyglądała na osobę zdrową i krzepką, szybko wypisano ją ze szpitala.
Ostatnie lata przeżyła w skrajnym ubóstwie, mieszkając w maleńkiej celce w suterenie przy ul. Radziwiłłowskiej 20. Opuszczona przez obawiających się zarażenia ludzi, coraz ciężej chora, do końca pozostała wierna miłości Jezusa. Na cztery dni przed śmiercią została przeniesiona do szpitaliku przy ul. Mikołajskiej, gdzie po przyjęciu sakramentu chorych, zmarła 12 marca 1922 roku. Przy prowadzonym przez oo. Franciszkanów pogrzebie, który odbył się 15 marca na Cmentarzu Rakowickim, asystowali oo. Jezuici i Redemptoryści.
Niedługo po śmierci Anieli Salawy zaczęto doznawać za jej przyczyną cudownych uzdrowień, które oo. Franciszkanie skrupulatnie rejestrowali. 13 maja 1949 roku doczesne szczątki Błogosławionej umieszczono w mensie ołtarza Kaplicy Męki Pańskiej oo. Franciszkanów. Nieco później rozpoczęto również starania o beatyfikację, które od samego początku popierał Ojciec Święty Jan Paweł II. On również, 13 sierpnia 1991 roku, na krakowskim Rynku Głównym, wyniósł ją na ołtarze.
Muzeum Regionalne PTTK im. Wł. Kowalskiego w Dobczycach – Zamek i skansen
PTTK o w Dobczycach, 32-410 Dobczyce, ul. Podgórska 1
Muzeum Regionalne PTTK im. Wł. Kowalskiego w Dobczycach – Zamek i skansen. Zamek stanowi pomnik bogatej historii miasta i regionu.
W 11 salach prezentowane jest ponad 1000 eksponatów: archeologicznych, ozdobne elementy kamieniarskie, kafle piecowe, posadzki, ceramika, przedmioty codziennego użytku. Jest wśród nich XV w. mensa ołtarzowa, kominek z przeł. XVI/XVII w., piec grzewczy typu hypocaustum, oraz oryginalne herby Jagiellonów i Lubomirskich. Posiadamy również zbiory historyczne i geologiczne. W zamkowej kaplicy znajduje się sanktuarium św. Kazimierza, ponadto udostępniona jest sala historyczna, hutnicza, Izba Pamięci Narodowej oraz sala tortur. SKANSEN stanowi 7 obiektów drewnianego budownictwa regionalnego sprzed ponad 100 lat.
Muzeum położone w historycznej i zabytkowej części miasta jest wizytówką miasta i regionu. Zamek to miejsce pielęgnowania zabytków przeszłości oraz miejsce, gdzie oprócz tradycyjnego zwiedzania organizowane są wystawy, koncerty i imprezy kulturalne. Prowadzone są lekcje muzealne i zajęcia historyczne dla dzieci i młodzieży oraz przyciągające wielu turystów pikniki rycerskie. W sezonie od kwietnia do października zamek odwiedza 40 tysięcy turystów.
Skansen to 7 cennych obiektów budownictwa drewnianego. Wnętrza wypełnione są eksponatami pokazującymi duchowe i społeczne aspekty życia wsi, m.in. obrzędowość, magię, wierzenia, medycynę ludową. Wiedzę o tradycji regionu wzbogacają tematyczne wystawy etnograficzne. Oprócz ekspozycji stałych skansen organizuje również wystawy czasowe o zróżnicowanej tematyce oraz rozmaite imprezy i spotkania, lekcje warsztatowe, prelekcje i pokazy twórców ludowych.
Parafia pw. Rozesłania Świętych Apostołów w Gruszowie,
Gruszów 136
Kościół parafialny pw. Rozesłania Świętych Apostołów w Gruszowie.
Istniejący dziś kościół parafialny powstał w pierwszej połowie XVI wieku na miejscu wcześniejszego, drewnianego obiektu.
Pierwotny wygląd świątyni odbiegał od obecnej formy – kościół posiadał jednonawowy korpus i wolnostojącą, czworoboczną wieżę. W kolejnych wiekach dobudowano: zakrystię od strony prezbiterium, kruchtę od strony południowej i boczną kaplicę (XVIII w.). W latach 1919-1922 wieża kościoła została połączona z jego korpusem i pokryta hełmem, podobnie jak wieżyczka na sygnaturkę. Wtedy też przeprowadzono gruntowny remont świątyni. Wieżę kościelną przebudowano kolejny raz w 1993 roku, kiedy usunięto z niej neogotycki hełm i wykonano prosty dach namiotowy.
Kościół zbudowany jest z drewna, posiada konstrukcję zrębową, a w przypadku wieży – słupową. Dach pokryto gontem. W elementach więźby dachowej kościoła zachowały się szesnastowieczne ciesielskie znaki montażowe. Wnętrze kościoła nakryte jest drewnianym stropem i doświetlone, zgodnie z tradycją budownictwa XVI wieku, od południa i wschodu. Ściany i stropy wnętrza kościoła pokrywa secesyjna polichromia. Plac przykościelny otacza drewniane ogrodzenie oraz starodrzew.
W wyposażeniu kościoła należy wymienić m.in. drewniany krucyfiks z 1 poł. XVI w., skrzydło tryptyku w kształcie stojącego prostokąta podzielone na cztery kwatery z przedstawieniami: „Rozesłania Apostołów”, „Męczeństwa św. Urszuli i jej towarzyszek”, „Św. Mikołaja”, „Św. Stanisława” z końca XVI w., ołtarze boczne z XVII w., obraz „Chrystus Ukrzyżowany” z 2 poł. XVII w., obrazy „Chrystus i Samarytanka”, „Ecce Homo” z XIX w. oraz pochodzące z tego samego okresu ambonę i chrzcielnicę. W przykościelnej dzwonnicy wisi jeden z najstarszych dzwonów regionu, jeśli nie Polski – Dzwon Apostoł.
W kaplicy bocznej, na ołtarzu, znajduje się kopia najcenniejszego zabytku kościoła – figury Madonny z Dzieciątkiem z XIV wieku wykonanej w oryginale z drewna lipowego. Figurę Madonny z Dzieciątkiem przekazano do zbiorów Muzeum Archidiecezjalnego w Krakowie
Obiekt wpisany jest na listę zabytków za Szlaku Architektury Drewnianej Województwa Małopolskiego, a także widnieje w Rejestrze zabytków nieruchomych Województwa Małopolskiego. Zgodnie z decyzją o wpisie do rejestru obiekt „(…) stanowi wyjątkowo cenny przykład gotyckiego budownictwa drewnianego, sakralnego, z zachowanym detalem późnogotyckim (obramienie drzwi i okna o wykroju w „ośli grzbiet” i z uwagi na wartości zabytkowe, architektoniczne, artystyczne i kulturalne w pełni zasługuje na ochronę prawną”.
Wnioskodawca nie posiada wiedzy na temat wydarzeń historycznych, jakie miały miejsce w gruszowskim kościele, jednak dzieje Gruszowa – te dawne, jak i okres II wojny światowej, mnogość pomników w otoczeniu świątyni i istniejące na terenie całego Gruszowa pamiątkowe kamienie, pomniki historyczne, kapliczki świadczą o wierze i patriotyzmie mieszkańców. Współczesna historia parafii także stanowi potwierdzenie tych postaw. Do dziś, z okazji świąt narodowych i ważnych wydarzeń lokalnych w tutejszym kościele odbywają się uroczyste msze święte, tu rozpoczynają się wszystkie gruszowskie uroczystości.
Na życzenie turystów, jest udostępniany do zwiedzania. Sam kościół, jak i jego wyposażenie, stanowią przedmiot zainteresowania środowiska naukowego Krakowa – wykładowców i studentów krakowskiej ASP czy też wydziałów architektury innych uczelni.
Parafia pw. św. Jakuba Apostoła w Raciechowicach
Raciechowice 23
Obecny kościół parafialny św. Jakuba Starszego i św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Raciechowicach wybudowano w 1720 roku, zachowując prezbiterium z poprzedniego kościoła. W dokumentacji z wizytacji przeprowadzonej w 1730 roku wskazane jest, że kościół nie był jeszcze konsekrowany, posiadał kamienną posadzkę, nowe deskowanie, dzwonnicę, a wokół soboty – czyli miejsce schronienia dla wiernych, którzy przybywali na niedzielne czy świąteczne nabożeństwo dzień wcześniej. W dokumentacji wspomina się także o wyposażeniu: trzech ołtarzach (głównym z obrazem Najświętszej Marii Panny, prawym bocznym św. Franciszka Serafickiego oraz lewym św. Sebastiana), chórze muzycznym z organami o ośmiu głosach, marmurowej chrzcielnicy i dwóch konfesjonałach w dzwonnicy. Świątyni była konsekrowana przez Michała Kunickiego 1 listopada 1747.
Wizytacja z 1748 roku daje dokładniejszy opis obiektu – kościół posiadał od zachodu dobudowaną wieżę – dzwonnicę i portyk, dach i więźba zostały uzupełnione, kościół miał wieżyczkę na sygnaturkę i cztery okna. W dokumentacji wymienia się także nowy chór muzyczny ze zreperowanymi organami o nowych głosach, krucyfiks na łuku tęczowym, ambonę, trzy konfesjonały oraz kamienną chrzcielnicę z pokrywą z grupą Chrztu Chrystusa. Liczba ołtarzy w kościele powiększyła się o nowo erygowane retabulum Chrystusa Ukrzyżowanego. Nowy ołtarz główny i dwa boczne powstały w 1779 roku, są to dzieła Antoniego i Ignacego Korneckich. Przebudowa świątyni dokonana na przełomie XIX i XX wieku zmieniła jej pierwotną bryłę. Rozebrano wieżę (element znamienny dla budowli sakralnych z XVIII wieku), przedłużono nawę główną, dobudowano kruchtę z pięterkiem dzwonowym. Na początku XX wieku została wykonana polichromia figuralno-ornamentalna wnętrza świątyni.
Kościół był odnawiany w latach 1969, 1981 i 2003-2004.
Obiekt wpisany jest na listę zabytków za Szlaku Architektury Drewnianej Województwa Małopolskiego, a także widnieje w Rejestrze zabytków nieruchomych Województwa Małopolskiego. Zgodnie z decyzją o wpisie do rejestru obiekt „(…) stanowi cenny przykład prowincjonalnej architektury sakralnej i z uwagi na zespół wartości zabytkowych, architektonicznych, artystycznych, historycznych i regionalnych zasługuje w pełni na ochronę prawa. Nie są znane przykłady znaczących wydarzeń historycznych, jakie miały miejsce w świątyni, jednak, biorąc pod uwagę jej charakter, usytuowanie w centrum wsi, w niedalekiej odległości od zabudowań dworskich, można przypuszczać, że kościół był miejscem modlitw, zawierzania Boskiej Opatrzności mieszkańców, ich małej ojczyzny i całej Polski. Tak też jest do dziś – co roku, 11 listopada i 3 maja, odbywają się msze święte w intencji Ojczyzny, parafianie modlą się za Polskę i Polaków w każdej możliwej lub zaistniałej sytuacji zagrożenia wobec naszego kraju. Obiekt, na życzenie turystów, jest udostępniany do zwiedzania. W kościele organizowane są koncerty: chóru parafialnego, orkiestry dętej, a także prezentacje talentów muzycznych mieszkańców parafii i całej gminy, działającej na jej terenie instytucji i organizacji społecznych. Parafia organizuje w kościele co roku dożynki parafialne, podczas których koła gospodyń wiejskich przynoszą do świątyni tradycyjne wieńce, chleb, kołacze, owoce – tym samym podtrzymywane są elementy lokalnego dziedzictwa kulturowego.
Zaczarowane Wzgórze S.C.
Zaczarowane Wzgórze to ośrodek świadczący szeroką ofertę turystyczno-kulturową i edukacyjną dla klientów indywidualnych i grupowych, w tym:
– pobyty jednodniowe, pełne warsztatów twórczych, warsztatów leśnych, kulinarnych, rękodzielniczych
– białe i zielone szkoły
– warsztaty dla młodzieży
– obozy wakacyjne i zimowe, półkolonie
– biwaki konne i przyrodniczo-survivalowe
– doskonalenie i naukę jazdy konnej
– rajdy konne
– kursy i szkolenia jeździeckie
– obozy w siodle
Zaczarowane Wzgórze to miejsce, które powstało z pasji – dla ludzi, którzy kochają przebywać na łonie natury pośród przyjaznych zwierząt oraz chcą w oryginalny i aktywny sposób spędzać czas wolny.
Ośrodek znajduje się w otoczeniu zielonych łąk z cudowną panoramą na Pogórze Wielickie i Beskid Wyspowy. Bliskość gór zapewnia niezwykle widoki z końskiego grzbietu. Gospodarstwo posiada 30 przyjaznych koni różnych ras i wielkości.
Specjalizujemy się w jeździe konnej w terenie i organizacji rajdów, zarówno dla osób początkujących, jak i zaawansowanych jeźdźców. Jazdy odbywają się pod okiem doświadczonych instruktorów. Uczymy jazdy konnej, a równocześnie budowania partnerskich relacji między człowiekiem a zwierzęciem i więzi opartych na wzajemnym rozumieniu potrzeb.
Zaczarowane Wzgórze to miejsce idealne do wypoczynku, biesiad i imprez. Gotujemy z fantazją, stawiamy na lokalne i ekologiczne produkty. Współpracujemy z miejscowymi producentami. Nasze kury znoszą szczęśliwe jajka, a nasze dynie są znane w całej Małopolsce. W „wiejskim mini-zoo” na młodszych i starszych czekają ciekawskie kozy oraz króliki, owce i świnki. Wszystkie zwierzaki są żądne pieszczot i karmienia.
Zespół Pustelni św. Benedykta w Krzesławicach
Zespół wpisany jest do rejestru zabytków nieruchomych Województwa Małopolskiego. W jego skład wchodzą obecnie XIX-wieczny drewniany domek pustelnika i sąsiadująca z nim drewniana kaplica z figurą Matki Bożej z Dzieciątkiem. Przed laty znajdowała się tu również mała, drewniana kapliczka domkowa zlokalizowana u podnóża wzniesienia, na którym stoi domek pustelnika. Wiodła do niego droga krzyżowa ze stacjami skrzynkowymi zawieszonymi na drzewach, żadna z nich niestety nie zachowała się w oryginale.
Zespół pustelni położony jest w lesie, u stóp tzw. „Diabelskiego Kamienia” – głazu otoczonego legendą związaną z powstaniem klasztoru w nieodległym Szczyrzycu.
Zespół Pustelni stanowi niezwykle oryginalny kompleks drewnianych budowli związanych z kulturą sakralną Małopolski. O jej wartości stanowi duchowy przekaz, jaki ze sobą niesie, fakt czczenia przez miejscową ludność figury Matki Bożej znajdującej się w kaplicy, ale także zachowany przykład tradycji stolarskich, drewnianej ornamentyki, bliskość pomnika przyrody, jakim jest Diabelski Kamień oraz fakt położenia w malowniczym lesie Beskidu Wyspowego, u stóp góry Grodzisko.
W ostatnim roku właściciel zabytku podjął się realizacji prac konserwatorskich przy kapliczce. W ich efekcie walory kulturowe obiektu zostały odpowiednio wyeksponowane, a miejsce to cieszy się jeszcze większą popularnością niż dotychczas. Pustelnię i Diabelski Kamień odwiedzają setki turystów, głównie weekendowych.
Kościół parafialny p.w. św. Marcina w Wiśniowej wpisany do rejestru zabytków woj. Małopolskiego Parafia Rzymskokatolicka p.w. św. Marcina w Wiśniowej, Wiśniowa 1
Kościół parafialny p.w. św. Marcina w Wiśniowej, wpisany do rejestru zabytków województwa małopolskiego pod nr A-441 z dn. 26.02.1977 r., położony na działce nr 2112 w miejscowości Wiśniowa w Gminie Wiśniowa,
powiat myślenicki, województwo małopolskie. Kościół parafialny p.w. św. Marcina w Wiśniowej, wpisany do rejestru zabytków województwa małopolskiego pod nr A-441 z dn. 26.02.1977 r.
Obserwatorium Astronomiczne im. T. Banachiewicza na Lubomirze
Węglówka 400, 32-412 Wiśniowa
„Góra gwiazd – odrobina astronomii na Lubomirze”. Jednym z produktów udostępnianym turystom są pokazy nocnego nieba przez teleskop astronomiczny. Aktualnie prowadzone są trzy programy tematyczne związane
z gwiazdami i obiektami mgławicowymi przedstawiające współczesną wiedzę astronomiczną. Pierwszym z nich jest program opisujący budowę i ewolucję gwiazd. Drugi, dotyczy galaktyk. Podczas pokazu pokazujemy galaktyk sklasyfikowane według kształtu przez Edwina Hubble’a. Ostatni program wieczornych pokazów to historia i mitologia ukryta w gwiazdozbiorach. Każdy program obserwacyjny wykonywany jest przy pomocy jednego z największych amatorskich teleskopów w Polsce. Wszystkie pokazy ubarwiane są wykładami. Ogromnym walorem Obserwatorium jest jego lokalizacja. Budynek znajduje się na szczycie Lubomira, 904 m n.p.m. z dala od świateł miejskich i cywilizacji. Nieocenioną zaletą takiej lokalizacji jest ciemne niebo wolne od wszelkiego rodzaju zanieczyszczeń świetlnych. Przebywając na szczycie w bezksiężycową noc można dostrzec około 4000 gwiazd. Przekłada się to także na dostrzegalność obiektów mgławicowych. Te bardziej uwypuklają się na ciemnym niebie stając się dostępnymi dla każdego. Dodatkowym atutem jest używanie jednego
z największych amatorskich teleskopów astronomicznych ułatwiających prowadzenie obserwacji. Należy także podkreślić, że nie ma w Polsce dużej ilości miejsc mających tak ciemne niebo, które umożliwia obserwacje obiektów w wyjątkowy sposób. Lokalizacja obserwatorium przy szlaku zwanym „Małą pętlą beskidzką” oraz publiczna strona internetowa pozwala dotrzeć do dużej ilości odbiorców, co widoczne jest w dużej popularności prowadzonych pokazów nieba.
Bożnica w Wiśniowej – Synagoga drewniana wzniesiona prawdopodobnie na początku XX wieku
Bożnica w Wiśniowej znajduje się w centrum wsi. Synagoga drewniana wzniesiona prawdopodobnie na początku XX wieku. Usytuowana w południowej części wsi nad Krzyworzeką. Na planie prostokąta o wymiarach 8,55×11,15m, parterowa. We wnętrzu pozostał podział na kwadratową salę dla mężczyzn od południa oraz mniejszą prostokątną dla kobiet od północy, skomunikowane podłużnym, poziomym wewnętrznym oknem. Wzdłuż ściany zachodniej przedsionek – korytarz z oddzielnymi wejściami dla kobiet i mężczyzn. W Sali męskiej zachowana pierwotna boazeria oraz dwie polichromie. Z zewnątrz prosty budynek przykryty dwuspadowym dachem z okiennicami. Zbudowany jest z grubych bali posadowionych na fundamencie z poziomo ułożonych płyt piaskowca fliszowego. Drewniana bożnica z początku XX wieku to jedna z trzech tego typu budowli zachowanych w Polsce, a prawdopodobnie jedyna wiejska.
Diabelski Kamień w Pcimiu, do którego prowadzi żółty szlak turystyczny – Gmina Pcim
Do Diabelskiego Kamienia prowadzi żółty szlak turystyczny z Pcimia.
Diabelski Kamień – skalny ostaniec w miejscowości Stróża w powiecie myślenickim, w województwie małopolskim. Znajduje się w lesie na północno-wschodnich, opadających do doliny Raby stokach Kotonia
w Beskidzie Makowskim. Jest to zbudowana z piaskowca magurskiego ambona o wysokości 6,5 m. Jest rozcięta pionową szczeliną o szerokości około 1 m na dwie części, część zachodnia jest silnie przewieszona. W szczelinie dobrze widoczne są ławice piaskowców oraz ich zróżnicowanie na frakcje. Skałę porasta interesująca roślinność naskalna.
Z kamieniem tym, podobnie, jak z innymi tzw. diabelskimi kamieniami związana jest legenda, którą w 1929 r. opisał Jan Szczęsny Płatkowski. Według tej legendy diabeł niósł z Tatr olbrzymi głaz, by go spuścić z dużej wysokości i zniszczyć kalwarię w Kalwarii Zebrzydowskiej. Czym jednak bliżej był celu, tym kamień stawał się cięższy. Gdy przelatywał nad Kotoniem wybiła północ, diabeł nie dał już rady utrzymać kamienia i upuścił go.
W pobliżu Diabelskiego Kamienia prowadzi żółty szlak turystyczny z Pcimia na Kotoń. Szlak prowadzi grzbietem Słowiakowej Góry – kamień nie znajduje się przy szlaku. Można do niego dojść drogą odchodzącą na północny wschód od polany przy osiedlu Figuły. Miejsce, w którym odchodzi ta droga oznakowane jest na drzewie czerwoną strzałką. Czas przejścia 2 min. Droga prowadzi obok niewielkiej polanki z widokiem na Łysinę
w Paśmie Lubomira i Łysiny. Poniżej polanki droga przechodzi w ścieżkę prowadząca niskim grzbietem,
w zakończeniu którego znajduje się Diabelski Kamień.
DWÓR TARGOWSKICH w Tokarni
Dwór wraz z otaczającym go parkiem powstał na początku XIX w. W 1804 roku po ślubie adiutanta Tadeusza Kościuszki – Jana Kantego Targowskiego z Anną Łodzińską herbu Radwan przeszedł w ręce rodziny Targowskich. W latach 1907-08 dwór został rozbudowany przez Bolesława Targowskiego według projektu i przy nadzorze prac Franciszka Mączyńskiego, architekta, autora m. in.: Pałacu Sztuki czy Teatru Starego w Krakowie. Po zakończeniu II wojny światowej dwór został obrabowany przez Rosjan, zrabowano wyposażenie, zniszczono i spalono archiwa rodzinne. Ostatni właściciel kpt. WP Mieczysław Targowski zginął za-mordowany przez NKWD wiosną 1940 roku w Charkowie. Nocą z 20/21 września 1944 roku oddziały „Żelbet” AK wspólnie z oddziałami partyzantów „Odwet” i „Pościg” rozbroiły bezkrwawo stacjonujący w dworze 64
osobowy oddział żołnierzy Wehrmachtu.
STUDNIA STRAŻAKA w Tokarni
Studnia Strażaka – Studnia Strażaka i rzeźba strażaka powstała przy Ochotniczej Straży Pożarnej w Tokarni. Miejsce ma na celu promocję historii pożarnictwa, tradycji i kultury strażackich, oraz ochrony środowiska.
Jest również miejscem upamiętnienia bezinteresownej pracy i zaangażowania ochotników ratujących na co dzień mienie i życie.
POMNIK KATARZYNY FILIPEK w Tokarni
Pomnik Katarzyny Filipek – Sprawiedliwej Wśród Narodów Świata w parku dworskim w Tokarni.